Een paar maanden geleden kwam ik terug van misschien wel één van de mooiste fotoreizen die ik ooit maakte met Rocky Roads, de ‘The Green Pearl’ fotoreis naar Madeira. Wat een fantastische plek! Maar wat het misschien nog wel meer bijzonder maakte, was de fijne club vrouwen die meeging. Stuk voor stuk pareltjes, deze dames. Elke dag was een genot met hen, elke avond een feestje. Maar goed, ík kan dat natuurlijk wel vinden, maar wat vonden de dames er zelf van? Tamara schreef een superleuke gastblog over hoe zij deze women-only fotoreis naar dit bloemeneiland heeft ervaren.
Oh ja, omdat deze reis zóóó tof was, ga ik komend voorjaar gewoon weer! Jouw kans om ook dit weelderig groene eiland te ontdekken en te leren hoe je alles het mooiste fotografeert. En een hoop gezelligheid natuurlijk! Hier vind je alle info.
Er komt een moment dat je denkt: ik wil gáán. Gaan ontdekken, gaan genieten, grenzen verleggen, schoonheid aanschouwen en nieuwe plekken verkennen. Alleen en toch samen.
Het moment dat dit gevoel bij mij kwam bovendrijven dacht ik meteen aan Rocky Roads. De Coffee & Canals fotoworkshop in Amsterdam smaakte al tijdens die regenachtige dag naar meer. Meer uit mijn camera halen, meer kennis van techniek achter de perfecte foto vergaren, meer ervaring opdoen om een verhaal met beeld te kunnen vertellen. Want storytelling is zeg maar ècht mijn ding.
En zo kwam het dat ik met zeven andere vrouwen een waar avontuur naar Madeira aanging. Dat avontuur begon overigens al eerder dan wij allemaal konden vermoeden: vanwege de ‘c-situatie’ werd deze reis noodgedwongen meermaals gecanceld maar: 3 juli ging het dan toch echt gebeuren. Een week van te voren ontmoette ik vier van de vrouwen uit de groep en -zoals we daar ook al zeiden- dat was gelijk ontspannen en vertrouwd. Allemaal vrouwen die open staan voor verbinding met een sociale, wereldse instelling. De dagen die volgden waren een wirwar van spanning rondom de benodigde voorzorgsmaatregelen om te kunnen gaan (testen, testen, testen!) en een chaotisch Schiphol maar; alle dames mochten het vliegtuig in! Toen we eenmaal op Madeira de luchthaven uitstapten overviel ons een euforie die alle voorbereidingsstress deed vervagen. De reis ging nu ècht beginnen en we waren er meer dan klaar voor.
Sabrina (founder Rocky Roads aka fotografie-‘leidster’) wachtte ons op op de luchthaven en toen we compleet waren reden we met een taxibusje naar de eerste accommodatie waar we drie nachten zouden verblijven. Naast fotografie en reizen als gemeenschappelijke interesse, bleken we ook allemaal kattenliefhebbers te zijn die tevens helemáál geen probleem hebben met wijn bij de lunch (iets met acclimatiseren). De eerste foto die ik maakte op deze reis was dan ook van een kat, hoe kan het ook anders.
Ik deelde een huisje/kamer met Sabrina en dat was vanaf moment één een gezellige chaos, tot onze beider tevredenheid. Ons terrasje keek uit over de groene oase die Madeira heet, met planten en bloemen in overvloed en met de zee in de verte als kers op de taart. We verspilden overigens geen moment aan rond lummelen: na de overheerlijke, verse lunch verkleedden we ons in wandelgear om met het taxibusje naar de eerste Levada te rijden, waar we de wandeling startten bij een typisch Portugees huisje van houtwerk. De wandeling bood prachtige uitzichten over groene valleien, sprookjesachtige bomen en kletterende watervallen. Het lopen ging op op een kalm tempo aangezien we fotografie idolaten zijn… trek ons dus maar eens weg bij het perfecte bloemetje voor zo’n waterval.
Foto: Tamara Muller
Foto: Tamara Muller
Foto: Tamara Muller
Foto: Tamara Muller
Ondertussen aan het knutselen (of in mijn geval af en toe prutsen) met de camera instellingen leer je gaandeweg je camera steeds beter kennen en zoveel leuker op deze manier dan in een klaslokaal of met YouTube op replay.
Deste verder zij gingen, deste langer was de terugweg. Toen er vanuit het niets (overigens schitterende) mist verscheen die het bos met een witte deken bedekte begonnen we aan de weg terug. Om voor de rit terug naar het appartement nog even ‘geconfronteerd’ te worden met hét drankje van Madeira: Poncha. Door mij, in al mijn enthousiasme over alcoholische versnaperingen, liefkozend Ponchaaaa vernoemd. Denk zoet, zout, bitter en fris in één okergelig drankje met een alcohol promillage dat meer dan één van de meiden wat traantjes in de ooghoeken bezorgde. Aan het eind van de fotografiereis zal blijken dat ook op dit vlak oefening kunst baart..
Gelijk door naar het eerste (en gelukkig niet laatste) avondmaal bij Marcel. Marcel die wel of niet met een toupetje rondwandelt en naast lekker (en veel!) eten scheutig is met poncha. Ik kan alleen maar zeggen: ga naar Marcel en oordeel zelf (over het toupetje en het eten dus).
De wekker om 3 uur ‘s nachts de nacht ervoor maakte dat we na dit dinertje aftaaien naar onze kamers, zeker met het vooruitzicht op weer een vroegertje morgenochtend: de hike naar Pico do Arieiro. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik daar (overigens als enige) met wat mixed feelings naar uit keek: reuze benieuwd en tegelijkertijd wat bangig. Bang vanwege hoogtevrees, geen ervaring met bergwandelingen en een conditie die niet verder gaat dan wandelingen door mijn geliefde Haarlem of citytrips. Maar Sabrina en de groep stelden mij gerust: ik hoefde niets te doen wat niet goed voelde en als het teveel werd stopte ik. Uitgeput van een dag vol indrukken zou je denken dat we als een blok in slaap vallen, maar Sabrina en ik hebben nog gezellige ‘pillow talk’ gesprekken en als we het licht uit doen nog een gezellige muggen battle, die eindigt in 10-0 voor hun. Morgen weer een dag…
Foto: Tamara Muller
Foto: Tamara Muller
Foto: Tamara Muller
En zo gaat de volgende ochtend (lees nacht) de wekker op een onchristelijk tijdstip en sluipen we de nacht en de taxi in, om met onze gids Dino via de vele haarspeldbochten de berg op te rijden, richting de piek. En dan, plotseling, rijden we boven de wolken. Bóven de wolken! We moeten opschieten want we willen het moment dat de zon op komt niet missen. Dino parkeert de bus, we trekken onze warme truien aan, prepareren onze ‘gear’ en lopen naar het uitzichtpunt. Waar we overigens niet alleen zijn: wat andere toeristen en vooral locals zijn hier om dezelfde reden. Je kunt een bepaalde verwachting hebben, een bepaald beeld van wat je gaat zien maar wat daar gebeurde is gewoon majestueus. Bijna goddelijk, al geloof ik daar niet in. De oranjegele zon die boven de donzige watten van wolken uit kruipt en de bergtoppen en valleien in een goudgele gloed zetten, versterkt door de gele zee aan bremstruiken is het werkelijk een onbeschrijfelijk mooi gezicht. Het is er compleet stil, op gedempte geluiden van de natuur en de aanwezigen na en het geklik van onze camera’s. Niemand voelt de behoefte om te praten, nu niet. Nu kijken, voelen en zien hoe machtig de natuur is. Met het rijzen van de zon stijgt de warmte ook in rap tempo. We pakken onze lunch in en gaan op pad, de bergen in. Dino focust zich als ervaren gids volledig op mij en mijn hoogtevrees. Neemt mij bij de hand, coacht mij door moeilijke stukken heen (lees afgronden van meters en meters diep). Conditioneel mag ik niet klagen, ik kom goed mee met de groep. Iedere bocht brengt weer een ander waanzinnig uitzicht met zich mee. We nuttigen onze lunch op een uitzichtpunt en keren dan de hele weg terug naar de start. Daar wordt ik bestempeld als ‘Turbo Tamara’, want waar ik op de heenweg als een bang vogeltje met Dino de paadjes bewandel, heb ik er terug de vaart in. Angst overwonnen nee, angst met beide handen bij de hoorns gevat ja!
Foto: Tamara Muller
Na deze pittige wandeling komt het voorstel van zwemmen als geroepen. Afkoeling 3.0 in een baaitje met kraakhelder water en sangria on the go.
Terug bij het appartement zijn we gaar van de wandeling en bestellen pizza die we in een van de huisjes met elkaar opeten. Sabrina geeft nog een fotografie training, met betrekking tot nabewerking van de foto’s en daarna is dit, met de katten aan onze voeten en een ijskoud wijntje erbij, alweer het eind van een prachtige tweede dag.
Dag drie heeft alweer iets bijzonders voor ons in petto: we gaan kennismaken met een deel van het eiland dat een hele andere sfeer ademt: het oosten. Hier, in Ponta de Sao Lourenco, geen groene valleien maar droge, kale vlakten in vijftig tinten aarde. Dat zorgt voor enorme vergezichten over ruige kliffen en de kraakheldere oceaan die daar krachtig tegenaan slaat. Een stuk vlakker dan de hike van gisteren maar desalniettemin pittig wandelen met de hitte in dit kale landschap. Als er dan ineens, als een fata morgana, een oase aan ons geestesoog verschijnt, roept de poncha ons gewoon. Turbo Tamara has returned en als ik als eerste zet ik voet in de oase. En daar doemt ook meteen de mogelijkheid op om met een bootje terug te varen naar het beginpunt… interessant! Uiteindelijk kiest de groep, logischerwijs, vooral hydraterende drankjes (staat hier op een of andere manier niet in mijn woordenboek..) Enfin, de mogelijkheid met de boot terug te gaan naar ons pick-up point is nogal aanlokkelijk gezien het feit we anders dezelfde weg terug moeten hiken. Het wordt dus de boot, inclusief mondkapjes en uiterst vreemde stoelen (lees: kruiskijkers) maar dat mag de pret niet drukken en sneller dan je ponchaaa kunt zeggen zijn we weer terug bij het taxibusje die ons naar het appartement terug brengt. ‘s Avonds eten we bij een restaurantje om de hoek vergezeld van wijn, poncha, toetjes en (sterke) verhalen. We verlaten de tent als de stoelen nog net niet onder ons vandaan worden getrokken en de lichten binnen al uit zijn. Lees: deze groep vrouwen matcht super goed met elkaar. De weg naar het appartement wordt verlicht door de helderste sterrenhemel die ik ooit heb mogen aanschouwen en vergezeld door vrouwen die het in sommige gevallen bijna in hun broek doen van het lachen (of de poncha?). Terug in het huisje gaan we de laatste nacht hier in, inmiddels is the battle against muscutios in ons voordeel (iets met sokken gooien..).
Foto: Tamara Muller
Foto: Tamara Muller
Foto: Tamara Muller
Alweer dag 4. Gids Dino pikt ons met al onze bagage op voor een dagje hop on, hop off. Van het ene stunning viewpoint naar het andere en áltijd gecombineerd met de kennis en verhalen die Dino als Madeiriaan door de jaren heeft opgedaan. Dino heeft naast een bak kennis en goede rij ervaring hier een behoorlijke dosis humor, een type die je er graag bij hebt. Er zijn wat mij betreft vier hoogtepunten op deze dag: het vissersdorpje Câmara de Lobos, waar we in de ochtend stoppen om naar hartelust het authentieke sfeertje dat hier hangt vast te leggen. Van ruziemakende schakers tot bootjes in de mooiste kleurcombi’s, van vogel illustraties tot pastelkleurige geveltjes: ik ben hier helemaal in mijn fotografische element. De kunstwerken die er zijn gemaakt van opgevist plastic afval zijn tegelijkertijd waanzinnig mooi én waanzinnig confronterend.
Foto: Tamara Muller
Hoogtepunt twee is de lunch die we nuttigen op een schaduwrijke rooftop in Porto Moniz. Ik schreeuw al drie dagen om frietjes en hier zal ik ze eten ook, samen met een heerlijke pasta (alles kan op deze reis!) en ijskoud colaatje. Met een iets te rond gegeten buik gaan we daarna om de hoek naar hoogtepunt drie: de natuurlijke zwembaden van Porto Moniz, gecreëerd met water uit de oceaan. Schitterend om te zien en heerlijk om te genieten van het water en het uitzicht. Hier had ik rustig een dag kunnen vertoeven maar so much to do, so much to see. We dampen na in de taxi van Dino en rijden naar een winetasting waar we echte Maderiaanse wijnen gaan proeven in een traditioneel tentje. We starten met een variant van 3 jaar oud, daarna een van 5 en dan een van 10 jaar oud. Ze smaken mij als port, zoetig en stroperig. Het zal je niet verbazen dat de stemming er erna nog beter in zit (voor zover mogelijk). Er wordt gedanst en gesjanst en een rondje poncha lag nog nooit zo voor de hand als nu. Sabrina gunt mij nog een privé lesje sluitertijd (iets met dansen) en daarna is het tijd om naar ons nieuwe onderkomen te gaan, en wát voor een. Een groot huis, schitterend ingericht inclusief pooltafel en zwembad in de tuin. Altijd in voor een beetje gekkigheid laat ik mij uiteraard verleiden tot wat gekkigheid voor Insta, iets met wijn en boomerang. We bestellen burgers van een tentje om de hoek en eindigen de avond met een fotoworkshop van Sabrina en een ’80s playlist op Spotify. Echt niets meer aan doen.
Foto: Tamara Muller
Foto: Tamara Muller
Dag 5 en tevens de laatste dag voordat de reis erop zit. We worden wakker in een regenachtig Madeira. De was die buiten hing hangt inmiddels te druipen in de badkamers maar onze planning moet helaas ook iets aangepast worden: de geplande levadawandeling die ons langs de watervallen zou brengen komt te vervallen, volgens gids Dino is die nu echt onverantwoord. Wat het nu echter éxtra goed doet is het sprookjesbos Fanal, waar de bomen gehuld zijn in een mysterieuze mist. En dus brengt Dino ons daar heen en gaan we inclusief camera beschermers het enorm vochtige maar schitterende bos in. Wat een totaal ander gezicht krijgen we ook hier weer mee van Madeira. De meest dromerige plaatjes worden hier geschoten en de serene rust die hier heerst is er een om niet te vergeten.
Voor eten is deze groep altijd te porren en wat we nu gaan doen is een ervaring apart. We gaan barbecueën op een ‘barbie’ langs de weg, iets dat je veel ziet op Madeira. Je brengt je eigen kooltjes en ingrediënten mee en maakt er de lekkerste dingen op klaar. Het is even zoeken naar een barbie die vrij is maar uiteindelijk vinden we er een met een schitterend viewpoint en Dino barbecuet de sterren van de hemel met de ingrediënten die we eerder die dag hebben ingekocht. Van brood met kruidenboter tot groente en vlees en ananas met gesmolten chocolade toe… eten hoeven we voorlopig niet meer! Het 5 liter pak wijn met kraantje komt zo ook nog van pas. Na de deze bbbq stappen we weer bij Dino in de bus om nog via een aantal viewpoints richting het huis te rijden. Ieder viewpoint biedt letterlijk en figuurlijk weer een ander perspectief: op zee, op stadjes, op vergezichten of sawa achtige groene bergtoppen. Ook na dagen hier blijven we onze ogen uitkijken. ‘s Avonds eten we wat kliekjes, niemand heeft echt honger na de meesterlijke barbie van Dino en dan is het na nog wat drankjes en gezelligheid in de woonkamer helaas tijd om de koffers te gaan pakken. Vroeg in de ochtend brengt het vliegtuig ons terug naar Nederland.
Tamara in actie op Pico do Arieiro
Er zijn een aantal dingen die ik je mee wil geven, naar aanleiding van mijn ervaringen op deze reis. Te beginnen met de belangrijkste: DOEN! Sabrina beheerst het talent om A, een fijne groep mensen te vormen en B, een ontspannen, informele sfeer te creëren. Het gaat niet om hoe goed je bent op deze reizen, its all in the process. Leren door te doen, en genieten van de reis, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik heb het als een ongelofelijk voorrecht mogen ervaren met deze groep mee te gaan, inclusief de mooie en grappige momenten die we daar met elkaar hebben gedeeld. Dat zijn herinneringen die je altijd bijblijven, iets dat de investering in deze reis het dubbel en dwars waard maakt.
Wij reisden 3 t/m 8 Juli 2021 met een groep van 7 vrouwen over het eiland. Deze reis zat al heel snel hartstikke vol. Als je zin hebt om mee te gaan op de volgende ‘The Green Pearl’ fotoreis naar Madeira , boek dan voordat ook deze weer vol zit, ook nu kunnen er maximaal 7 vrouwen mee op reis. Boek je voor 31 December 2021, dan ontvang je ook nog eens 50 euro vroegboekkorting! Meer info? Stuur een mail naar hello@rockyroads.nl.
